Odrębną grupę wśród leków zapierających stanowią alkaloidy opium. Stosowane są niekiedy w postaci nalewki (Tinctura Opii simplex) lub wyciągu w uporczywej, bolesnej biegunce jako leki przeciwbólowe i zapierające. Morfina zmniejsza perystaltykę żołądka i jelit oraz powoduje wzrost napięcia mięśni gładkich podłużnych i mięśni zwieraczy. Mięśnie okrężne jelita grubego wykonują okresowo rytmiczne skurcze. Wskutek tego następuje zmniejszenie czynności motorycznej przewodu pokarmowego, utrudnienie przesuwania treści jelitowej do dolnych odcinków jelita grubego oraz zwiększenie wchłaniania wody. Stan analgezji osłabia znacznie odruch wypróżnienia, które rzadziej dochodzi do skutku. W rezultacie wpływ morfiny na przewód pokarmowy wyraża się zaparciem. Morfina powoduje również skurcz zwieraczy i przewodów żółciowych. Z wymienionych leków działających przeciwbiegunkowe największe zastosowanie znalazły dwie grupy leków: antycholinergiczne i niektóre opiaty. Dają one wprawdzie zadowalające wyniki lecznicze, to jednak dość często występujące objawy niepożądane ograniczają ich stosowanie, dotyczy to zwłaszcza preparatów opiumowych. Również inne już omawiane leki nie są wolne od działań niepożądanych, wymagających niekiedy korygowania dawek lub stosowania leków o odmiennym mechanizmie działania, albo wstrzymanie podawania danego leku.
