W okresie lat 50. ustalono wiele metod leczenia gruźlicy, opartych na wynikach szeroko zakrojonych badań klinicznych. Leczenie gruźlicy wymaga stosowania leczenia skojarzeniowego, aby zapobiegać powstawaniu oporności, i prowadzenia leczenia przez długi okres, aby zmniejszyć do minimum występowanie nawrotów po zakończeniu chemioterapii. W Wielkiej Brytanii najczęściej rozpoczyna się leczenie streptomycyną z izoniazydem i PAS-em, jeśli szczep jest wrażliwy na te leki, a w kontynuacji leczenia stosuje się izoniazyd z PAS-em. W praktyce oznaczało to, że większość chorych otrzymywała 3 leki przez 2-3 miesiące, w ciężkiej postaci gruźlicy okres intensywnego leczenia był znacznie przedłużany. Sprawą zasadniczą było prowadzenie leczenia przez co najmniej 18 miesięcy, a u chorych z rozległymi zmianami przez 2 lata, ponieważ odsetek nawrotów po leczeniu krótkotrwałym był większy. Mimo że w tego rodzaju ,,standardowej” chemioterapii prowadzonej przez entuzjastyczny i kompetentny zespół oddziałów chorób płuc odsetek wyleczeń osiągał prawie 100, leczenie w warunkach ambulatoryjnych było dalekie od sukcesu, zarówno w krajach o wysokim standardzie medycznym, jak i rozwijających się. W ostatnich latach nastąpiły głębokie zmiany w leczeniu gruźlicy, dzięki wprowadzeniu ryfampicyny i ponownemu wprowadzeniu do leczenia pirazynamidu, a także owocnym wynikom wspólnie prowadzonych badań doświadczalnych i szerokich badań klinicznych.
