Każde nadnercze ma 2,5-5 cm długości i jest przytwierdzone do górnego bieguna nerki. Poszczególne gruczoły złożone są z dwóch części różniących się pod względem embriologicznym, histologicznym i czynnościowym, mianowicie zewnętrznej, czerwonobrunatnej kory, otaczającej część wewnętrzną – szary rdzeń. Dotąd nie udało się wyjaśnić dlaczego kora i rdzeń zostały złączone w jeden narząd. Obie części pełnią funkcje hormonalne, lecz poza tym nie mają z sobą żadnych powiązań. Tkanka rdzenia nadnerczy powiązana jest z tkanką nerwową w wieloraki sposób. W okresie zarodkowym rozwija się z komórek płytki nerwowej i obie wydzielane przez nią substancje są identyczne ze związkami uwalnianymi przez zakończenia nerwowe układu sympatycznego. Ponadto komórki wydzielnicze rdzenia nadnerczy przypominają pod pewnymi względami neurony układu sympatycznego. W gęsto upakowanych komórkach rdzenia nadnerczy można wyróżnić dwa odrębne typy komórek: jedne wydzielające adrenalinę i inne wytwarzające noradrenalinę. U człowieka 70-90% aktywności wydzielniczej rdzenia nadnerczy przypada na adrenalinę. Wydzielanie obu hormonów z komórek wydzielniczych regulowane jest przez dwa różne ośrodki regulacyjne znajdujące się w podwzgórzu. W ogólnych zarysach, oba hormony wywołują takie same efekty fizjologiczne, jakie się uzyskuje przez podrażnienie sympatycznego układu nerwowego, tj. prowadzą do przygotowania ustroju do warunków stresowych i do niebezpieczeństwa. Oba hormony mają powiązane, lecz wyraźnie odmienne działania fizjologiczne. Adrenalina jest dla ustroju hormonem alertu. Podnosi poziom glukozy w krwi wskutek enzymatycznego przekształcenia glikogenu wątrobowego w glukozę. Wyższemu poziomowi glukozy w krwi towarzyszy wzrost zużycia tlenu i podniesienie temperatury ciała.
