Migracja pseudoplazmodium może trwać wiele godzin lub dni – im większa wilgotność środowiska, tym dłuższy jest okres przemieszczania. Nie wiemy, dlaczego ustaje, lecz gdy ustanie – budowa pseudoplazmodium zmienia się całkowicie. Najpierw ustaje ruch przedniego końca pseudoplazmodium, który skierowuje się ku górze, podczas gdy odcinki tylne przesuwają się nadal do przodu, tworząc skupienie w kształcie kapelusza. Komórki, które uprzednio tworzyły koniec pseudoplazmodium, pęcznieją, powstają w nich wa- kuole i rozpoczyna się synteza produktu przypominającego celulozę. Przesuwają się one do środka, organizują się w cienki walec i odkładają w nim warstwę celulozy, która twardnieje tworząc jakby sztywny trzonek, który rośnie wzwyż, gdy dołączają się do niego nowe komórki. Podobne komórki tworzą okrągłą, płaską blaszkę u podstawy trzonka. W momencie gdy tworzy się trzonek, pozostałe komórki pseudoplazmodium podnoszą się nad powierzchnię agaru. Każda komórka, która wydobywa się na powietrze, przekształca się w małą kulkę wydalając nadmiar wody z cytoplazmy wytwarza osłonkę z jasnego śluzowatego płynu oraz twardą zewnętrzną błonę komórkową. Każda taka kulista komórka różnicuje się następnie w zarodnik; kilka tysięcy tych zarodników zawieszonych jest w kropli jasnego śluzowatego płynu na szczycie nowo wytworzonego trzonka. Cała ta struktura, zazwyczaj 2-3 mm wysoka, nosi nazwę sporangium lub owocnika. Ostatecznie zarodniki zostają uwolnione. Jeżeli padną na odpowiednio wilgotne podłoże, to z każdego zarodnika powstanie wolno żyjąca ameba i cykl może się rozpocząć od nowa.
