Jeśli rybosomy wyodrębnione z E. coli mogą odczytywać informację zawartą w obcym RNA, która następnie ulega translacji do białka, to należałoby się zastanowić czy mogłyby one odczytywać informację w całkowicie sztucznie zsyntetyzowanym związku. Severo Ochoa z Uniwersytetu w Nowym Jorku zsyntetyzował cząsteczkę RNA, w której powtarzającym się elementem był wyłącznie rybonukleotyd uracylowy. Następnie dwu badaczy Marshal Nirenberg z Ministerstwa Zdrowia USA oraz jego kolega Heinrich Matthei przeprowadzili dalsze doświadczenia na zsyntetyzowanym przez Ochoa’ę kwasem poliurydylowym. W dwudziestu probówkach inkubowali ten kwas z oczyszczony mi rybosomami E. coli. Każda probówka zawierała ponadto tRNA, ATP oraz 20 podstawowych aminokwasów, przy czym w każdej probówce inny aminokwas był znakowany pierwiastkiem radioaktywnym. W 19 probówkach nie powstały polipeptydy, natomiast w dwudziestej, zawierającej znakowaną fenyloalaninę powstał znakowany polipeptyd, w którym powtarzającą się jednostką była fenyloalanina. Jeśli podstawowym elementem kodu jest istotnie tryplet nukleotydów, to UUU stanowi słowo kodujące, czyli kodon dla fenyloalaniny. W następnych doświadczeniach Nirenberg i jego koledzy zastosowali syntetyczne cząsteczki złożone wyłącznie z nukleotydów cytydylowych, guanidylowych albo też wyłącznie z nukleotydów adenilowych i rozszyfrowali inne kodony. Na przykład układ CCC stanowi kodon dla proliny, tryplet AA A dla lizyny, a GGG dla glicyny. Prowadząc doświadczenia dalej stwierdzili, że rybonukleotyd zsyntetyzowany głównie z uracylu i małej ilości guaniny powoduje powstanie peptydu złożonego przede wszystkim z fenyloalaniny i małej ilości waliny. Ponieważ jak już wiemy fenyloalanina jest zakodowana jako UUU, to kodon dla waliny musi wyglądać jak GUU lub UUG albo też jak UGU. Początkowo na podstawie tego typu doświadczeń naukowcy nie potrafili określić kolejności zasad.
