Po amputacji w obrębie goleni tracimy całkowicie stopę wraz ze stawem skokowym oraz odpowiednią do poziomu amputacji część obwodową goleni. Tracą swą czynność mięśnie zginacze i prostowniki stopy. Mięsień trójgłowy łydki, sprawujący dotychczas czynną kontrolę stawu skokowego przy obciążonej kończynie i będący kluczem jej stabilizacji, staje się jedynie jednym ze zginaczy kolana. Kończyna traci swą czynność podpórczą, zmniejszony czworobok podstawy pogarsza warunki równowagi ciała w płaszczyźnie czołowej, następuje utrata zdolności chodu z naprzemiennym podparciem masy ciała na jednej z kończyn. Od protezy oczekiwać możemy tu wyrównania anatomicznego ubytku kończyny oraz podparcia masy ciała. Najprostszym tego przykładem może być szczudło wspierające się na ziemi jednym swym końcem i podtrzymujące masę ciała poprzez lej obejmujący kikut. Korzystniejszym i stąd powszechnie stosowanym rozwiązaniem jest proteza zaopatrzona w sztuczną stopę, Zapewnia ona lepszą stabilizację masy ciała w podparciu jednonożnym, poprawia warunki dynamiczne i estetykę chodu oraz pozwala na noszenie normalnego obuwia.
