Na początku lat pięćdziesiątych naszego stulecia James D. Watson, młody amerykański wirusolog przybył do Cambridge w Anglii. Stypendium, które otrzymał po doktoracie na Uniwersytecie Indiana przeznaczone było na badania w dziedzinie biologii molekularnej. W Anglii, w laboratorium Cavendish, Watson spotkał Francisa Cricka, pracującego nad rozprawą doktorską z zakresu krystalografii rentgenograficznej. Pomimo różnych zainteresowań badawczych, obaj uczeni zafascynowani byli zagadnieniami związanymi z budową molekularną DNA, toteż wkrótce rozpoczęli wspólną pracę mającą na celu wyjaśnienie tego problemu. Crick i Watson nie prowadzili doświadczeń; praca ich polegała na gromadzeniu wszystkich informacji dotyczących DNA, na podstawie których próbowali zbudować model cząsteczki. Wielomiesięczna praca, ostatecznie nagrodzona sukcesem, została opisana przez Watsona w niezwykłej autobiograficznej książce pt. ?Podwójna spirala”. Cytowane poniżej wyjątki z tej książki ilustrują nie tylko strukturę modelu, lecz także niezwykle twórczą pracę, która doprowadziła do jej odkrycia. Samotnemu, znajdującemu się w obcym kraju Watsonowi, zadanie, które sobie wyznaczył, zwłaszcza na początku, wydaje się niezwykle trudne. W książce wspomina: ?Większość czasu spędzałem włócząc się po ulicach lub czytając prace z wczesnych dni genetyki. Czasami marzyło mi się odkrycie tajemnicy genu, ale nigdy nie przyszedł mi do głowy nawet ślad godnego uwagi pomysłu. Trudno więc było pozbyć się niepokojącego uczucia, iż niczego nie dokonałem”.
