Cząsteczka DNA jest dostatecznie złożona, aby przenosić informację genetyczną pod postacią sekwencji nukleotydów, ponieważ możliwa jest każda sekwencja czterech par zasad AT, TA CG i GC. Nawet najmniejsze cząsteczki DNA pochodzące z prostych wirusów mają masę wynoszącą milion dal tonów, hp. chromosom bakteriofaga T2 o masie cząsteczkowej 130 milionów. Ponieważ średnia masa czterech nukleotydów wynosi 660, to nawet w najmniejszym chromosomie będzie się znajdowało wiele tysięcy par zasad. Gdy pojedyncza splątana nić DNA któregokolwiek z 46 chromosomów człowieka zostanie rozciągnięta od końca do końca w linię prostą, to będzie ona miała około 1,5 m długości. Na odcinku tej długości mieści się około 5 miliardów par zasad, co jest wystarczające do zakodowania informacji równej wiadomościom zebranym w bibliotece złożonej z tysiąca książek o przeciętnych wymiarach. W modelu tym zawarty jest również mechanizm replikacji. Wiązania wodorowe między parami zasad pękają i dwa komplementarne łańcuchy oddzielają się od siebie. Każdy z nich służy następnie jako matryca do syntezy nowego komplementarnego łańcucha. Nukleotydy, z których łańcuch ten powstaje, zostają powiązane razem za pomocą enzymu polimerazy DNA. Jeśli w oryginalnym łańcuchu występuje adenina (A), to w nowej helisie połączona z nią może być tylko tymina (T). Guanina (G) będzie tworzyć parę tylko z cytozyną (C) itd., aż w rezultacie każdy z oryginalnych łańcuchów utworzy łańcuch komplementarny, co łącznie stanowić będzie kopię pierwotnej helisy. Łączenie się zasad parami umożliwia bardzo dokładną replikację. Ze względu na strukturę cząsteczki i rozmieszczenie wiązań wodorowych prawdopodobieństwo połączenia się adeniny z tyminą jest 100 000 razy większe niż z cytozyną. W wyniku tego procesu powstają dwie dokładne kopie oryginalnej helisy.
