Chemioterapia standardowa prowadzi do szybkiej poprawy radiologicznej i klinicznej oraz eliminacji prątków z plwociny, natomiast długotrwałe leczenie trwające co najmniej 18 miesięcy ma zasadnicze znaczenie dla zapobiegania nawrotom choroby. Wprowadzenie nowych, aktywnych leków przeciwgruźliczych daje szansę krótkotrwałego leczenia bez równoczesnego zwiększenia ryzyka nawrotów choroby. Pierwsza próba wprowadzenia terapii krótkotrwałej została podjęta w Afryce Wschodniej, w której porównywano 4 schematy prowadzonego przez 6 miesięcy leczenia ze standardowym leczeniem utrzymanym przez 18 miesięcy; wszyscy chorzy otrzymywali leki codziennie. Wyniki leczenia uzyskane po jego zakończeniu były równie dobre we wszystkich grupach, jednakże po 6 miesiącach częstość występowania nawrotów była zróżnicowana w zależności od stosowanych leków i czasu leczenia. Po leczeniu streptomycyną z izoniazydem i ryfampicyną lub streptomycyną z izoniazydem i pirazynamidem częstość nawrotów była mała, odpowiednio 4% i 6%. W pozostałych 2 grupach, otrzymujących streptomycynę z izoniazydem i tiacetazonem lub tylko streptomycynę z izoniazydem, częstość nawrotów była znamiennie wyższa, odpowiednio 21% i 18%. Standardowe leczenie przez 18 miesięcy izoniazydem z tiacetazonem uzupełnione streptomycyną stosowaną przez 8 pierwszych tygodni nie zapobiegło nawrotom tylko u 2% chorych.
