Do 1960 r. stosunkowo dobrze poznano rolę jaką odgrywają trzy główne rodzaje RNA w syntezie białka. W ciągu następnego dziesięciolecia w wyniku olbrzymiej pracy wielu naukowców doszło do rozszyfrowania kodu genetycznego. Znanych jest 20 rodzajów ważnych biologicznie aminokwasów i tylko cztery nukleotydy, a więc pierwsze pytania, na które trzeba było znaleźć odpowiedź, brzmiały: w jaki sposób sekwencja nukleotydów odzwierciedla się w sekwencji aminokwasów; w jaki sposób złożony z czterech liter ?język” kwasów nukleinowych zostaje przełożony na 20 literowy ?język” białek? Jeśli jeden aminokwas byłby zaszyfrowany w kodzie za pomocą jednego nukleotydu, to kod mógłby zawierać informację tylko o czterech aminokwasach. Jeśli dwa nukleotydy razem oznaczałyby jeden aminokwas, to istniałoby 16 możliwych kombinacji – liczba znacznie większa, lecz ciągle nie wystarczająca do oznaczenia 20 rodzajów aminokwasów. Posuwając się dalej szlakiem takich matematycznych rozważań dochodzimy do wniosku, że do oznaczenia jednego aminokwasu potrzebna jest sekwencja co najmniej trzech nukleotydów; powstają wtedy 64 możliwe kombinacje, a więc liczba większa niż wymagana. Genetycy molekularni próbowali rozwiązać tajemnicę kodu genetycznego niemal w tym samym czasie, kiedy biochemicy osiągnęli pierwsze sukcesy w ustalaniu sekwencji podstawowych związków w białkach i innych makrocząsteczkach. W tym czasie również stwierdzono, że np. RNA wirusa mozaiki tytoniu zbudowane jest z 1200 nukleotydów. Informacja genetyczna tego wirusa zawarta jest w RNA zamiast w DNA i zawiera kod genetyczny niezbędny do syntezy osłonki białkowej tego wirusa.
